Plannen voor herbestemming waren er genoeg: biljartzaal, tennishal, markthal, concertzaal, expositieruimte en gemeenteraadszaal waren suggesties uit de Bossche bevolking. Het kerkbestuur wilde eigenlijk wel behoud van de kerk en wilde het gebouw voor 650.000 gulden aan bijvoorbeeld de gemeente overdoen. Deze echter wilde slechts 450.000 gulden voor het bouwwerk neertellen. Een derde partij, het bisdom, wilde de kerk alleen maar slopen nadat zij aan de eredienst was onttrokken.

Een werkgroep, waartoe het raadslid Louis Aarts het initiatief nam, startte daarom in 1976 onder de slagzin 'Red de Sint-Pieter' een actie om de Bossche bevolking voor handhaving van de kerk te laten pleiten. Met succes: 10.157 Bosschenaren steunden het verzoek bij de minister te pleiten voor plaatsing van de kerk op de lijst van beschermde monumenten. Op die manier zouden er rijksgelden beschikbaar komen voor de restauratie van de kerk. Er werd tevergeefs voor gepleit... Het kerkbestuur vroeg tot tweemaal toe een sloopvergunning aan: de gemeente weigerde.

In 1982 had de kerk tien jaar leeggestaan. De weersinvloeden hadden hun ongunstige invloed op het bouwwerk laten gelden. Daarom schreef de gemeente in juni 1982 een brief aan het kerkbestuur om alle loszittende elementen van de kerk te verwijderen of het gebouw te slopen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Een laatste poging werd ondernomen om de kerk te redden. Ook nu tevergeefs. In juli 1982 werd de Sint-Pieter, na 140 jaar het stadsbeeld voor een belangrijk deel bepaald te hebben, gesloopt. Terecht merkte het Brabants Dagblad over kerkbestuur en gemeente in een commentaar op: 'Het is de vraag of beide partijen wel echt de intentie hebben gehad om de Sint-Pieterskerk - en daarmee een stukje binnenstadshistorie - voor het nageslacht te behouden'.

Sint-Pieter zelf, het beeld dat tegen de voorgevel was geplaatst, werd nog niet afgevoerd. Het was het meest kwetsbare deel van de kerk. Tientallen jaren hebben Bossche jongens - en dikwijls met succes - geprobeerd de opgeheven wijsvinger van Sint-Pieter met een kattepult afgevuurd steentje te raken. Dan moest de schilder weer zijn lange ladder beklimmen om met stopverf Sint-Pieter van een nieuwe vinger te voorzien. Omdat dit zo dikwijls moest gebeuren, had hij zelfs ter versteviging een ijzeren staafje in de hand van de apostel gestoken. Tien jaar heeft het beeld op betere tijden gewacht. Nu staat het in de tuin van de vroegere pastorie. Zijn kwetsbare vinger is niet terug: het ijzeren staafje duidt op de baldadigheid van de Bossche jeugd.